Zaginieni. Historie ludzi, którzy przepadli bez śladu
Nowość w serii Bez Fikcji
Zdaniem psychologów dla rodzin zaginięcie bliskiego jest gorsze niż jego śmierć. Godzinami wypatrują przez okno i czekają na dzwonek do drzwi. Liczą na to, że ich bliski wróci do domu. Choć wszystko wskazuje na to, że córka, syn, mąż nie żyją, oni wciąż mają nadzieję… Nie śpią, zastanawiają się, czy mogli zapobiec tragedii. Marzą o poznaniu prawdy.
Często, jak w przypadku zaginięcia dziesięcioletniego Mateusza Żukowskiego, to wydarzenie niszczy całą rodzinę. Jego rodzice, a zwłaszcza ojciec, poświęcili wszystko, by odnaleźć syna. Rodzina się zadłużyła, straciła dom i w końcu się rozpadła. Ojciec chłopca ciężko zachorował…
Każda z przedstawionych w tej książce historii jest inna. Ale łączy je jedno: dramat i cierpienie rodziny.
Kazimiera Zaręba z Bełchatowa marzyła o tym, by pojechać do Wilna. Zbliżała się do osiemdziesiątki, gdy udało jej się to marzenie spełnić. Pojechała na pielgrzymkę do Ostrej Bramy i tam przepadła jak kamień w wodę. Co się stało z kobietą? Jedenastoletnia Ania Janowska wyszła z domu do apteki. Już nigdy nie wróciła.
Łódzka dziennikarka Barbara Chrzczonowicz miała być zakochana, szczęśliwa. Wyszła za mąż i zniknęła…
Inna dziennikarka Aleksandra Walczak była na nartach w Szczyrku. Zniknęła, gdy wracała z urlopu.
Beata Radke jest najdłużej poszukiwanym dzieckiem w Polsce. Zaginęła w 1975 roku w Poznaniu w drodze na lekcję religii.
Kasia Mateja miała siedem miesięcy, gdy wykradziono ją ze szpitala.
Wielu rodziców wierzy, że ich dziecko żyje. Łudzą się, że zostało porwane, wywiezione za granicę. Mają nadzieję, że córka czy syn żyją pod zmienionym nazwiskiem, ale są szczęśliwi. Mama Tomka Cichowicza, który zniknął, gdy miał cztery lata, zobaczyła zdjęcie amerykańskiego żołnierza. Serce podpowiedziało jej, że to Tomek. Był bardzo do niego podobny.
Po 10 latach od zaginięcia można złożyć wniosek do sądu o uznanie zaginionego za zmarłego. Wiele rodzin nie decyduje się na taki krok. Niektórzy tłumaczą, że nie robią tego, bo nie można pochować nikogo za życia. Jednak są tacy, którzy występują z takim wnioskiem do sądu. Często decydują o tym sprawy rodzinne, na przykład spadkowe. Część krewnych zaginionych uważa, że takie postanowienie sądu zakończy sprawę. Niestety najczęściej tak nie jest.
W ostatnich latach najwięcej zaginięć notuje się wśród mężczyzn. Nie radzą sobie ze stresem, ciągłym wyścigiem szczurów, problemami w pracy, domu. Trzaskają drzwiami i wychodzą. Jedni chcą zacząć nowe życie, inni decydują się na bardziej dramatyczny krok – żegnają się z nim…
W ostatnim czasie powstały filmy i seriale opowiadające historie ludzi, którzy zaginęli, a po latach na przykład odzyskali pamięć i wrócili do bliskich. Jednak w prawdziwym życiu takich historii w zasadzie nie ma. Bywa, że zaginiony odzywa się i informuje, że nie chce mieć żadnego kontaktu z rodziną. To dla niej kolejny cios, choć z drugiej strony bliscy przynajmniej wiedzą, że brat lub córka żyją. Są też rodziny, które za wszelką cenę pragną się dowiedzieć, co stało się z zaginionym dzieckiem, matką, mężem. Nawet jeśli jest to najgorsza prawda. Mają dość życia w ciągłej niepewności. „Gdybyśmy mogli zapalić świeczkę na grobie, to odnaleźlibyśmy spokój” – tłumaczą.
Niestety niewielu z nich jest to dane, choć nadzieja umiera ostatnia.
Fragment ze Wstępu
